Hep Böyle Çocuksu Mu Bakarsın? Kimin Şiiri?
—
Bir Bakış, Bir Soru
Kayseri’nin dar sokaklarında yürürken gözlerim hep aynı yere odaklanır: Gözler. Herkesin gözleri başka bir dünyaya açılan pencere gibidir. Ama bazen bir bakış, o kadar derin olur ki, dünyanı yeniden şekillendirir. O gün de öyle oldu. Bir kafede oturuyorduk, yanımda arkadaşımla sohbet ediyordum. İçimden geçen bin bir düşünceyle kafemi karıştırırken, birden gözleriyle karşılaştık. O kadar farklı bakıyordu ki… Yalnızca bir bakış, ama içinde binlerce soru vardı.
“Hep böyle çocuksu mu bakarsın sen?” dedi, sesi o kadar yumuşaktı ki, sanki bu soru bana değil, kendi içindeki bir boşluğa atılmış gibiydi.
O an ne hissettiğimi çok iyi hatırlıyorum. Bir yandan bu soruya doğru cevabı bulmaya çalışıyordum ama, diğer yandan “Ben mi çocuk kalmıştım?” diye sorguluyordum. Yani gerçekten bakışlarım o kadar saf, o kadar çocuksu muydu? Bazen çok fazla derin düşününce, insanlar çevremizdeki dünyayı nasıl gördüğümü anlamakta zorlanabiliyor. Ama o bakış… O bakış, o kadar saf, o kadar masumdu ki.
—
Çocuksu Bakışlar: Bir Gövdeyi Terk Eden Gözler
İçimdeki hayal kırıklığı, bir anda en derin yerimde yankılandı. Bazen insan büyüdükçe, dünyayı daha “mantıklı” görmek ister. Çocukluk, hayal gücü, saf düşünceler… Bütün bunlar zamanla kayboluyor gibi hissediyorsunuz. Ama bir bakışla, bir soru ile, içimdeki o çocuksu tarafın hiç gitmediğini fark ettim. O bakışla, belki de içimdeki en derin duygulara dokunmuştu. “Bana bir şiir gibi bakıyorsun,” demişti. Ama bu şiir mi, yoksa bir hatırlatmak mıydı, bilemiyorum.
Çocuksu bakışlarımdan utanmıyorum. Her gün yüzleştiğim, bana güven vermeyen dünya yüzünden, o saf bakışlar belki de son kalmış naif yerimdi. Herkesin maskelendiği, bazen duygularını gizlemeye çalıştığı bir dünyada, duygularımı dışa vurmak, bazen bana çok yabancı gelen şeyler gibi geliyor. Ama bir bakışla, o kadar sıcak ve gerçek bir şey duydum ki: “Bunu kaybetme.”
—
Bir Şiir Mi, Bir Umut Mu?
Gözlerimdeki çocuksu bakış, bir şiir gibi olmalıydı belki de. Şiir, yazıldığında seni başka bir dünyaya taşır, hislerini dışa vurur. Ama ben bu şiiri yazmak yerine, bir bakışla o şiiri yaşamak istedim. Bir anlık bir soru, bir anlık bir huzur… O bakış, bir yandan da bana kaybolmuş olanı, unuttuğum o içsel naifliği hatırlatıyordu. Çocuksu bakışlar, hayal kırıklığını ve umudu aynı anda taşıyordu. O an, gözlerimle her şeyi birleştirmeye çalıştım. Gözlerim, beni en iyi şekilde tanımlayan tek şeydi belki de.
O anın ardından, biraz daha düşündüm. O soruya verdiğim cevabın ne olacağını, nasıl bir şekilde karşılık vereceğimi bulmaya çalıştım. Ama sonunda fark ettim ki, aslında her şeyin cevabı o bakışlardaydı. “Evet,” dedim içimden, “Evet, bazen çocuksu bakarım.” Çünkü o bakışlardaki masumiyet, bana bir umut veriyordu. O bakışları kaybetmemek için her şeyin değerini bilmeliyim.
—
Hayal Kırıklığı ve Umut Arasındaki İnce Çizgi
İçimdeki hayal kırıklığı, yerini hafif bir tebessüme bıraktı. Ne kadar da çabuk değişiyor duygular… Ama bazen bu geçişin ne kadar önemli olduğunu anlıyorum. Çünkü duygularımız, bizi biz yapan şeyler. Bir yanda kırgınlık, bir yanda umut. Hep böyle çocuksu bakmaların ardından, belki de büyümenin başka bir yolu vardır.
Kayseri’nin o sıcağında, yine bir kafede otururken, kendimi bir şiirin içinde buluyordum. Çocuksu bakışlar, bir anlık hayal kırıklığına bile dönüşse, aslında bir tür umut barındırıyor olabilir. O anı yaşamak, her bakışın ardında derin bir anlam olduğunu fark etmek…
—
Sonuç: Bir Bakışın İçindeki Sonsuz Hikaye
Bir bakışla, bazen dünyan değişir. O bakış, sadece bir göz teması değil, bir hikayenin başlangıcıdır. “Hep böyle çocuksu mu bakarsın?” sorusu, belki de yaşadığımız dünyada kaybettiğimiz o saf ve temiz bakış açısını hatırlamamızı sağlıyordu. O bakış, bir şiir gibi, ama aynı zamanda bir umut ışığıydı. Çünkü bazen en güzel şiirler, gözlerdeki o masum bakışlarda gizlidir.
Şimdi, o soruyu düşününce, bir yandan içimdeki kırgınlık hâlâ var ama bir yanda da yeni bir umut filizleniyor. Evet, belki gözlerim çocuksu, belki de hala çocuk ruhumun peşinden gidiyorum. Ama işte o bakışta bulduğum o anlam, bana hayatta kalmak için yeterince güçlü bir neden sunuyor.